Ο παρόν τόμος, ο οποίος εστιάζει στα γεγονότα του 20ού αιώνα, ξεκινάει με μια εισαγωγή στις εσωτερικές εξελίξεις στη Βουλγαρία, την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο, τη Ρουμανία, και τη Σερβία περίπου από το 1878, και στις Σλαβικές εθνότητες της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων από το 1867. Παρόλα τα εσωτερικά τους προβλήματα, τα Βαλκανικά κράτη εστίασαν την προσοχή τους στην ανάκτηση εδαφών από την Οθωμανική ή την Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Αιτία των Βαλκανικών Πολέμων του 1912 και 1913, και εν μέρει του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν η επιθυμία των κύκλων των εθνικιστών για εδαφική ενοποίηση των κρατών τους. Οι συμφωνίες ειρήνης που υπογράφηκαν μετά το 1918, οι οποίες όρισαν σύνορα παρόμοια με τα σημερινά, ικανοποίησαν τις περισσότερες από τις Ρουμανικές και Σερβικές επιθυμίες, άφησαν όμως δυσαρεστημένους Αλβανούς, Βούλγαρους, Κροάτες, και Έλληνες. Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου οι βαλκανικές κυβερνήσεις είχαν να αντιμετωπίσουν διεθνείς και οικονομικές κρίσεις, καθώς και εθνικές πολιτικές διαμάχες, εσωτερικές και μεταξύ κρατών. Μετά το 1941, όταν ο πόλεμος εξαπλώθηκε στη χερσόνησο, τα Βαλκάνια μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης μεταξύ των Συμμαχικών δυνάμεων και αυτών του Άξονα και σε πεδίο δράσης των κυριότερων αντιστασιακών οργανώσεων που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στους μεταπολεμικούς διακανονισμούς. Ένα σημαντικό μέρος αυτού του βιβλίου ασχολείται με την εμπειρία των Βαλκανίων κατά την περίοδο του πολέμου, την ίδρυση των μεταπολεμικών Κομμουνιστικών κυβερνήσεων, και τις εσωτερικές εξελίξεις των καθεστώτων αυτών μέχρι το 1980. Τέλος αναπτύσσονται λεπτομερώς οι διαφορετικοί οδοί που ακολούθησαν τα πέντε βαλκανικά κράτη από το 1945.
