Ένα πουλί, κρατώντας στο ράμφος του ένα σποράκι, ψάχνει στην τσιμεντένια πολιτεία να βρεί μια αυλή. Μόνο εκεί, κοντά στα παιδιά, θέλει ν’ αφήσει το σποράκι να φυτρώσει, να γίνει ένα όμορφο δεντράκι κι έτσι να γίνουν τα όνειρά του αληθινά. Μα δυστυχώς πουθενά δε βλέπει αυλές, πουθενά παιδιά. “Στο τσιμέντο δεν μπορώ να φυτρώσω! Και τα όνειρά μου ποτέ δε θα γίνουν αληθινά!… Τώρα πουλάκι μπορείς να με φας!” θα πει λυπημένο το σποράκι στο πουλί που του ‘χει χαρίσει τη ζωή. Μα γρήγορα θ’ αρχίσουν να ξαναψάχνουν μαζί. Άραγε θα τα καταφέρουν;
